Aleksandar Bakal

Aleksandar Bakal, arhitekt i urbanist (Nova Gradiška, 1. VIII. 1929. - Zagreb, 22. I. 1997.). Osnovnu školu završio je 1940. u Belišću, gimnaziju 1948. u Osijeku, diplomirao 1954. na Tehničkom fakultetu u Zagrebu (Arhitektonski odjel, M. Kauzlarić). Radio je u arhitektonskim projektnim biroima: “Marasović” u Zagrebu (1955), “Sisak” u Sisku (1956), Državnog SUP-a SRH (1956 – 1964) te “Inženjeringprojekt” (1964–1972) u Zagrebu. God. 1960–1965. bio je i asistent na Arhitektonskom fakultetu u Zagrebu. Od 1972. direktor je Urbanističkog zavoda grada Zagreba. — Projektirao je javne, poslovne i stambene zgrade i dao urbanistička rješenja stambenih naselja; u stambenoj arhitekturi radio je fleksibilne tlocrte prilagođene različnim potrebama: upravna zgrada Saveza slijepih Hrvatske i Tiflološki muzej s kino-dvoranom “Opatija” u Draškovićevoj ul. u Zagrebu (1956), stambeni objekt i Upravna zgrada Narodne milicije u Osijeku (1958), vatrogasna stanica u Splitu (1960), upravna zgrada Narodne milicije u Sisku (1961), poslovno-stambeni objekt poduzeća “Maksimir” u Maksimirskoj ul. 51 (1963) u Zagrebu, objekt za boravak na moru na Brijunima (1963) te urbanističko rješenje i stambeni objekt na uglu Ulica Grada Meinza / Vodovodna ulica (1964), detaljni urbanistički plan i stambeni tornjevi na Dobrom dolu (1966), detaljni urbanistički plan Tuškanac–Vijenac (1969), tvornica poluvodiča u Kraljevićevoj ul. (1970) – sve u Zagrebu; urbanistička rješenja i stambeni nizovi u Samoboru (1971–1972). Josipa Milas-Matutinović (1983) Izvor: BAKAL, Aleksandar. Hrvatski biografski leksikon - 1983 - 2023 (mrežno izdanje). Leksikografski zavod Miroslav Krleža, 2023. Pristupljeno 28.12.2023. <https://hbl.lzmk.hr/clanak/1084>. Foto: ČIP 1997/512-513